Whispers of the Wilderness

Welkom. Wat fijn dat je er bent.

Misschien ben je binnen, misschien buiten... misschien voel je je verbonden met de natuur, of verlang je ernaar. Ik wil je vandaag niets leren. Ik wil je meenemen. In hoe ik leef. Hoe ik luister.

In hoe de planten tot me spreken. En wat ze me leerden over stilte, heling en thuiskomen bij mezelf.

Er was een tijd dat mijn leven er totaal anders uitzag. Ik studeerde journalistiek. Omdat ik nieuwsgierig was naar de wereld. Omdat ik verhalen wilde vertellen. Omdat ik *naar buiten* wilde, de wereld in.
Maar uiteindelijk was ik... binnen.
Achter schermen, tussen beton.
Ik werkte op het Mediapark. 
En toen gebeurde er iets dat mijn hele ervaring veranderde:

Op een dag werd het NOS Journaal gegijzeld door een man met een pistool.
Alles was afgesloten. Overal beveiliging. We konden niet meer via ons eigen kantoor naar buiten.
We moesten door andere gangen, andere kantoren, afgeschermd.
En ik herinner me dat ik daar stond... en iets in me zei:
'Dit is niet waarom ik journalist ben geworden.’
 

Ik wilde buiten zijn. Om verbonden te zijn. Niet opgesloten in schermen, cijfers en scripts.
Ik dacht bij mezelf: dit is het.
Vanaf dat moment begon ik langzaam iets anders te volgen.
 

Mijn hart.

Mijn verlangen.
Ik begon yogales te geven. En niet alleen in een kamer... maar buiten.

Toen ik dansles gaf aan kinderen, nam ik ze mee naar het bos. Naar het zand. Naar het gras. >
En wat er daar gebeurde…
 

Dat was magie.
Mensen kalmeerden. Kinderen werden wakker.
Ik voelde weer lucht. Leven.

De natuur begon tegen me te praten.
Eerst zachtjes.
Toen duidelijk.
En ik luisterde.

 Ik geloof dat wij, als vrouwen, gemaakt zijn om diep verbonden te zijn met de Aarde.
Met Haar ritmes. Haar wijsheid. Haar wildheid.”*

Niet alleen door de natuur wandelen, maar in relatie met Haar zijn.

 Ik geloof dat de planten niet alleen mooi of nuttig zijn...
maar dat ze leraren zijn.
Boodschappers.
Levende geesten die zich herinneren wie we werkelijk zijn,
zelfs als we het zelf vergeten zijn.

Lavendel leert me zachtheid.
Om mild te zijn voor mezelf. Om langzamer te ademen.

Tijm spreekt tot moed.
Het fluistert tot de delen van mij die bang zijn en herinnert me eraan dat ik sterk ben.

Roos leert me hoe ik me moet openen.
Volledig.
Moedig.
Zonder mijn grenzen te verliezen.
Ze bloeit zelfs met doornen, en ze is nog steeds veilig.

 Maar om deze leringen te horen, moeten we eerst onthouden hoe we moeten luisteren.

En dit... dit is niet hoe het ons is geleerd.

Ons is geleerd te oogsten. Te analyseren. Te gebruiken.
Te consumeren.

Maar de planten willen niet geconsumeerd worden.
Ze willen gekend worden.
Ze willen geliefd worden.
Ze willen bezongen worden, met wie gesproken wordt, met wie gedanst wordt.

 De natuur wil geen volgelingen. Ze wil minnaars.

 Ik geloof dat de aarde spreekt.
Nu.
En dat elke vrouw die ervoor kiest te luisteren…
zich iets eeuwenouds zal herinneren.

Iets dat woorden te boven gaat.
Iets wilds.
Iets heiligs.

Dus dit is mijn uitnodiging.
Om opnieuw te beginnen.
Om te luisteren, zoals onze grootmoeders ooit deden.
Om het land te laten spreken en vanuit het hart te antwoorden.

 Ik liet de wereld van deadlines en scripts los.

Ik begon vrouwen uit te nodigen om met me naar buiten te gaan.

In cirkels. In rituelen.

Ik verdiepte me in sjamanisme, energie, plantenspirit, Akasha.

Ik ontwikkelde trainingen waarin vrouwen leren weer op hun intuïtie te vertrouwen.

Ik gaf mijn eerste lessen in het veld, in het gras, onder de sterren.”

 Het was niet altijd makkelijk.

Mensen begrepen niet altijd wat ik deed.

Er was geen vast pad, geen handleiding.

Soms voelde ik me alleen.

En ik vroeg me af:

‘Kan ik hier echt mijn werk van maken?’

Maar de natuur bleef tegen me praten.

En steeds weer fluisterde ze:

‘Vertrouw. Je bent precies waar je moet zijn.’

Vandaag leef ik vanuit een diepe verbinding met de aarde.

Ik begeleid vrouwen terug naar hun wilde, natuurlijke essentie.

Naar een leven waar zachtheid, kracht en magie samenkomen.

Ik werk met de elementen, met energie, met ritme.

Ik heb een opleiding, retraites, een kaartspel, een fysiek centrum in Spanje.

En bovenal: een leven dat goed is.

Ik heb de taal van de aarde weer leren spreken.

En die geef ik nu door.

En dit is wat ik vandaag met jullie wil delen.

Niet als cursus.

Niet als verkooppraatje.

Maar als uitnodiging.

De natuur wacht ook op jullie.

Om weer met haar te praten.

Om te luisteren.

En om te herinneren wie je bent.

Je hoeft niets te worden.

Je hoeft je alleen te herinneren wat je al bent.

Wanneer je leert luisteren naar de natuur,
leer je weer naar jezelf te luisteren.
En daar begint de echte genezing.

De Vier Deuren van Herinnering

1. De Poort van Stilte: Vertragen en aanwezig zijn

2. De Poort van Luisteren: Leren luisteren naar de natuur en jezelf

3. De Poort van Vertrouwen: Vertrouwen op wat je voelt en ontvangt

4. De Poort van Belichaming: Je natuurlijke wijsheid belichamen in combinatie met moderne kennis**

Leer te luisteren, te vertrouwen en te belichamen vanuit stilte en natuur, zodat je jezelf herinnert als een levend onderdeel van het grotere geheel.

Ik wil je bedanken dat je hier bent. Ik heb je niets te verkopen. Dit is mijn geschenk aan jou en aan Pachamama. Laten we weer contact maken.

Als dit je iets heeft geholpen, laat me dan weten wat het voor je heeft gedaan.

En als je wilt, kun je me blijven volgen op mijn pad.